نه پلاکی، نه کارتی، نه نامه ای؛ مانده بودند استخوان هایی که پیدا کرده اند مال بچه هاست یا عراقی ها.

آنجایی هم که تفحص می کردند هم عراقی بود و هم ایرانی.

صدای یکیشان یک دفعه بلند شد.

یا حسین! یا حسین! بچه های خودمون هستن.

به سمتش رفتند.

پرسیدند از کجا فهمیدی؟

خاک را از روی چیزی که توی دستش بود پاک می کرد.

آن را به سمت بقیه گرفت و گفت: « از عکس امام!»