تا اشک را خواندم،نوشتم: مشق امشب درد                            

   رنگ تمام سیب های دفتر من زرد

تکرار شد یک بار دیگر آب،بابا،آب          

اما مدادم سرد....، دستم سرد تر از سرد...

درس نخستم را نوشتم: آب، جا خالی              

عکس تو را نشناختم، زیرش نوشتم: مرد!
آن مرد در باران نیامد، هر چه باران زد          

  هر چند این دفتر پر است از واژه ی"برگرد"!

من زیر و رو کردم تمام خاطراتم را                     

 در هیچ جا اما تو را یادم نمی آورد

انگار من سهمی ندارم از تو بابا، هان؟!                 

جز یک پلاک و چفیه و تابوت و خاک و گرد!
بر گردنم انداختم، بابا! پلاکت را                         

  نامی که مانده بر پلاکت، دل خوشم می کرد

آموزگارم داد زد: گفتم بگو« بابا».                         

   نام بزرگت بر زبانم بود، گفتم: «مَرد»